Hiçbir şey İçin Geç Kalmadınız, Şimdi Tam Zamanı….
Bizler ana rahmine düştükten itibaren korteksimiz sağ olsun bütün anıları, hatıraları acı-tatlı ayırt etmeden kaydetmeye başlıyor. Buna rağmen doğduğumuzda sadece sevgiden ibaret, öfke, kızgınlık, acı, doğru, yanlış, küslük, nefret, intikam nedir bilmeyen muhteşem varlıklarken, biraz büyüyüp dillenmeye başladığımızda, emeklemeyi geçip yürüyüp koşmaya başladığımızda egomuzun oyununa gelip doğduğumuzda hiç bilmediğimiz fakat korteksimizin kaydettiği tüm duyguları hayata geçirmeye başlıyoruz.
Bu harekete geçişten sonra başlayan suçlu aramalar, haklı çıkmaya çalışmalar, yargılamalar, kıyaslamalar, karşı çıkmalar, ben her şeyi bilirim tavırları, sen de kimsin edaları, küstüm oynamıyorumlar derken biz çoktan “BEN” olmaktan çıkıp, kendimizi “SİZ” maskeleriyle bir ömür sürmeye adıyoruz.
Yıllar geçtikçe suçlu arayışları içinde zamanla kızdığımız kişilere dönüştüğümüzü fark etmekten hep kaçıyoruz. Çünkü hepimiz 20 yaşında doğup 3 yaşına geldiğinde 40 yaş havalarıyla büyümüşlük taslamayı büyük bir meziyet sanıyoruz kendimize. Ve göremiyoruz özümüzden kopup başkalaşmaya başladığımızı.
Peki neden? Neden hemen büyüme telaşındayız?
Çünkü bize hep güçlü olmak öğretildi, tüm maçları kazanmak öğretildi, bize tokat atana yumruk atmak öğretildi, at gibi yarışarak hayatımızı çizmemiz öğretildi, hiç hata yapmamak öğretildi, bilmediğimiz işe karışmamak öğretildi, çok konuşmamak öğretildi ve biz hiç çocuk olamadan ya büyük adamlar olduk ya büyük kadınlar olduk ya da yarış atı olarak hayatımızı sürdürür olduk.
Şimdi şöyle dönüp baktığınızda çocukluğunuza dair hatırladığınız ve sadece çocuk olduğunuz kaç tane güzel anınız var?
Bizim hücrelerimizde bir çocuk var, çoğumuzun hiç yaşamadığı, hiç tanımadığı minicik bir çocuk, saf, sevgi ve şefkat dolu bir çocuk, kendimizi başkalarına ispat etme peşinde koşarken çok gerilerde bıraktığımız unutulmuş bir çocuk.
Peki, şimdi size bir soru sormak istiyorum; Hani biran önce büyümek uğruna birçok dağlar yaktınız, canlar yaktınız, arkanızı dönüp gittiniz, küstünüz, nefret ettiniz, kin beslediniz, kaçtınız, kızdınız, suçladınız ve büyüyüp kocaman oldunuz ya…
Şu an halinizden memnun musunuz? Mutlu musunuz? Olmak istediğiniz yerde misiniz? Hayalinizdeki hayatı yaşıyor musunuz?
Eminim şimdi çoğunuz “HAYIR” cevabının üzerine bir de” ……. Yüzünden …….. oldu”, “ ……. Yüzünden …….. yapamadım” ile başlayan bir çok cümleler kuruyor.
Benim kendi hayatımda öğrendiğim en kıymetli şey, hayatımı hangi şekle soktuysam bunun tek sebebinin kendim ve kendime verdiğim değer olduğu ve hiçbir şey için geç olmadığı, yaşamında ters olan bir şeyi fark ettiğim anda düzeltmenin de elimde olduğudur
Şimdi, yaşamımızı gözden geçirmenin, unuttuğumuz o harika küçük çocuğun hayallerinin ne olduğunu hatırlamanın ve kendimize hak ettiğimiz hayatı sunmanın zamanı…
Geç kalmadınız, şimdi tam zamanı….
Haydi, tutun o küçük çocuğun elinden, bırakın kim ne derse desin arkanızdan, kim ne yaparsa yapsın, kendi hayatında siz yolunuza sevgi, coşku, keyif ve neşeyle devam edin…
Hatırlayın! Arkanızdan konuşan geride kaldığı için konuşuyor, siz ise her an bir adım daha ileriyi hedeflediğiniz için öndesiniz…
Unuttuğunuz gerçek sizi hatırlamanız ve hak ettiğiniz hayata ulaşmanız niyetiyle
Sevgi ve ışıkla
Dilek Torun
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder